ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ
Τα γράφω εκλαϊκευμένα για να είναι κατανοητά και δεν αποτελούν ιστορική καταγραφή μετά από έρευνα, αλλά απλώς προσωπικές μαρτυρίες και εκτιμήσεις. Πάντως για το θέμα αυτό θα μπορούσε να γίνει και μια ιστορική έρευνα που να αποδίδει με ακρίβεια όλα τα σχετικά.
Παραθέτω και διευκρινίζω πρώτα κάποιες βασικές έννοιες:
# Τα ζητήματα υδροφορίας γενικώς είναι μία ολόκληρη επιστήμη.
Εδώ απλώς θα αναφέρω ότι ένας υπόγειος υδροφόρος ορίζοντας γίνεται κατανοητός αν φανταστούμε ένα σφουγγάρι με τους πόρους(διάκενα) του γεμάτο με νερό. Όταν ανοίξουμε ένα πηγάδι ή μία γεώτρηση οι πόροι αυτοί διοχετεύουν το νερό τους μέσα στην ανοιγμένη οπή και έτσι γίνεται η υδρομάστευση(περισυλλογή του νερού). Έτσι είναι κυρίως τα νερά σε πεδινές εκτάσεις ή όπου υπάρχουν χαλαρά πετρώματα και φυτική γη (ιζηματογενή πετρώματα).Υπάρχουν επίσης και νερά που κυκλοφορούν υπογείως σαν να βρίσκονται μέσα σε φυσικούς σωλήνες όταν πρόκειται για ασβεστολιθικά πετρώματα (καρστικά νερά όπως λέγονται) «φαγωμένα» από μέσα, ή νερά που είναι εγκλωβισμένα σε φακούς πετρωμάτων που τα συγκρατούν μέχρι να εντοπιστούν και υδρομαστευθούν ή νερά από πηγές κλπ.
# Η ποιότητα των νερών προς πόση και άρδευση κρίνεται από αρκετές παραμέτρους.
Τα πόσιμα νερά χαρακτηρίζονται από δύο βασικές παραμέτρους την σκληρότητα και την αγωγιμότητα, αλλά και μια από τις δύο είναι αρκετή, διότι η μία είναι συνέπεια της άλλης, αφού βεβαίως διασφαλισθεί ότι τα νερά είναι κατάλληλα σε ό,τι αφορά άλλες σοβαρές παραμέτρους, όπως μικροβιακά φορτία από οργανικές ουσίες και την ανθρώπινη δραστηριότητα, βλαπτικά τοξικά μέταλλα, φυτοφάρμακα κλπ. Έτσι, το βλέπουμε και στα μπουκάλια με τα εμφιαλωμένα νερά ότι ένα νερό χαρακτηρίζεται από την σκληρότητά του σε βαθμούς (γαλλικοί, γερμανικοί και αμερικάνικοι ανάλογα με τη μέθοδο μέτρησης) και είναι η συγκέντρωση ιόντων ασβεστίου και μαγνησίου υπό μορφή αλάτων. Ένα νερό για να είναι πόσιμο πρέπει να έχει σκληρότητα πάνω από 10 γαλλικούς βαθμούς (μαλακό νερό) και να φθάνει το μέγιστο 30 – 32 (σκληρό νερό). Κατά την άποψή μου το καλύτερο νερό είναι αυτό που έχει σκληρότητα από 15 – 25 γαλλικούς βαθμούς. Το μαλακό νερό που έχει περιορισμένες ποσότητες ιόντων ασβεστίου και μαγνησίου είναι εύπεπτο, αλλά δημιουργεί συνεχή δίψα (δε χορταίνεις νερό δηλαδή) και συγχρόνως μεταφέρει στα δίκτυα ύδρευσης ενεργό οξυγόνο από τη φύση, επειδή δεν υπάρχουν ιόντα ασβεστίου-μαγνησίου να το δεσμεύσουν με συνέπεια να οξειδώνονται μεταλλικά μέρη που συναντά (π.χ. πλυντήρια ρούχων ή πιάτων ή βιομηχανικές συσκευές), πλην των ανοξείδωτων. Το σκληρό νερό από την άλλη λόγω των πολλών αλάτων που έχει δημιουργεί κάποια ζητήματα στην υγεία όπως πέτρες στα νεφρά κλπ και «πουρί» αλάτων σε βρύσες, συσκευές κλπ. Άρα κάπου στη μέση είναι η αλήθεια.
# Η πόλη του Κιλκίς έχει στα έγκατά της δύο αλλεπάλληλους υδροφόρους ορίζοντες.
Έναν αβαθή σε βάθη από 10 – 20 μέτρα από την επιφάνεια και είναι της μορφής σφουγγαριού, όπως αναφέρω παραπάνω και έναν βαθύ σε βάθη από 140 – 180 μέτρα που είναι μέσα σε ασβεστολιθικά πετρώματα κατά πάσα πιθανότητα σαν να υπάρχουν φυσικοί σωλήνες, όπως επίσης αναφέρω πιο πάνω. Οι διαφορές στα βάθη του κάθε ένα από τους δύο υδροφόρους ορίζοντες εξαρτώνται από τις εμφανείς υψομετρικές διαφορές που υπάρχουν στην πόλη. Στο πατρικό μου υπήρχε πηγάδι με το νερό στα 14 μέτρα από όπου ο πατέρας μου μέχρι περίπου πριν 25 χρόνια πότιζε τον κήπο του με αντλητική μηχανή. Ο αβαθής υδροφόρος ορίζοντας προφανώς υπόκειται στην αρνητική επίδραση της αστικής δραστηριότητας, όπως λύματα και απόβλητα, φυτοφάρμακα, βόθροι που υπήρχαν παλαιότερα κλπ. Ο δεύτερος βαθύς υδροφόρος ορίζοντας που αναφέρω επειδή αποτελείται από νερά εγκλωβισμένα σε ασβεστολιθικά πετρώματα έχει απαγορευτικές σκληρότητες για πόση (50 – 60 γαλλικούς βαθμούς), αλλά και για άρδευση ακόμη συζητείται αν πρέπει να χρησιμοποιούνται αυτά τα νερά. Όμως για βιομηχανικές χρήσεις, πυρόσβεση κλπ είναι ιδανικό και ανακουφίζει τις ποσότητες του δικτύου, όπου το νερό κοστίζει πολύ πιο ακριβά. Όντας δημοτικός σύμβουλος επί δημαρχίας Αμανατίδη πρότεινα και κάναμε μία μεγάλη γεώτρηση για να «πιάσουμε» αυτά τα νερά μέσα στο παλιό πάρκο, η οποία δε γνωρίζω αν υφίσταται μετά την ανάπλαση και το τσιμεντόπαρκο, και το νερό που βρέθηκε ήταν τόσο πολύ που πλημμύρισε το κέντρο της πόλης. Πάντως, αν θάφτηκε, είναι εγκληματική αμέλεια. Νομίζω ότι μετέπειτα έγιναν ακόμη 2 – 3 τέτοιες γεωτρήσεις σε Νοσοκομείο, Πυροσβεστική, Ζωοπάζαρο κλπ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ακριβώς σε ποια σημεία και αν υφίστανται ακόμη.
Με την ευκαιρία να σημειώσω ότι γύρω από το Κιλκίς σε μία έκταση που ενδεχομένως ξεκινά από το Χέρσο και φτάνει μέχρι το Παλαιό Γυναικόκαστρο υπάρχει και ένας ξεχωριστός υδροφόρος ορίζοντας με «ξινό» νερό κάτι που αναβλύζει με συνεχή ροή στο Μεταλλικό, στη Μεγάλη Βρύση κλπ και είναι σαν το νερό τύπου σουρωτής με μέταλλα και θειάφι (υπάρχουν σε κάποια σημεία και επιφανειακές εμφανίσεις θείου) και εικάζεται ότι προέρχεται από ηφαιστειακή δράση πολλών χιλιάδων χρόνων πριν. Πολλοί το θεωρούν χωνευτικό όταν το πίνουν ή έτσι νομίζουν τέλος πάντων.
# Τέλος, για να διασκεδάσω και τις ιστορίες με δράκους για τους αμιαντοσωλήνες ύδρευσης και τους κινδύνους καρκινογενέσεων να σημειώσω ότι υπάρχουν δύο τύποι αμιάντου και πράγματι ο ένας είναι ύποπτος για καρκινογενέσεις, ενώ αυτός που δεκάδες χρόνια χρησιμοποιήθηκε για ύδρευση δεν είναι. Απλώς, αν υποστεί κάποια εσωτερική εκδορά ή χτυπηθεί εκεί μπορεί ίνες αμιάντου να δημιουργήσουν κάποια θέματα, όχι σίγουρα πάντως. Αξίζει να σημειώσω ότι όπου αντικαταστάθηκαν οι αμιαντοσωλήνες στην πόλη του Κιλκίς αυτοί βρέθηκαν σε άριστη κατάσταση και άλλωστε δεν υπήρξαν και επιδημιολογικά στοιχεία για πιθανές καρκινογενέσεις. Π.χ. το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ είχε υπερχίλιες φορές μεγαλύτερη επίπτωση στην υγεία των κατοίκων της Βόρειας Ελλάδος και του Κιλκίς σε σύγκριση με τους αμιαντοσωλήνες. Ο αμίαντος να σημειώσω ότι είναι επικίνδυνος μόνο κατά την επεξεργασία του, όπως κοπές κλπ, οπότε δημιουργούνται στα πνευμόνια οι αμιαντοκονιάσεις που είναι μορφή επαγγελματικής νόσου, αλλά αν ληφθούν τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα τέτοιο ζήτημα δεν τίθεται.
Και έρχομαι στο κυρίως θέμα μετά τις παραπάνω αναγκαίες σημειώσεις-διευκρινίσεις:
# ‘Οπως ανέφερα και σε προηγούμενη ανάρτησή μου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930 το Κιλκίς υδρεύονταν από στατικά σημεία υδροληψίας, κυρίως πηγάδια, λίγες εμφανίσεις αυτοφυούς νερού και ίσως κάποιες αυτοσχέδιες κατασκευές περίπου σαν τις «τουλούμπες» που γνωρίζουν οι παλαιότεροι. Ο τύφος και άλλες παρόμοιες ασθένειες “θέριζαν” τους κατοίκους.Ο τότε Νομάρχης Κιλκίς Χρήστος Δρέλλιας ερχόμενος από την Αθήνα συνέλαβε την ιδέα της ύδρευσης της πόλης με δίκτυο και υδραγωγεία. Το χωριό Κιλκίς έγινε κωμόπολη, η κωμόπολη με το πέρασμα των χρόνων μετασχηματίζονταν σε πόλη και οι ανάγκες σε νερό ολοένα αυξάνονταν. Εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 1960 (για νωρίτερα δε γνωρίζω πληροφορίες) η ύδρευση γινόταν από τον Γαλλικό ποταμό με τα επιφανειακά νερά και συμπληρωματικώς με γεωτρήσεις κατά μήκος της κοίτης του ποταμού και αντλιοστάσιο μεταξύ των χωριών Αργυρούπολης και Άνω Ποταμιάς, η οποία κοίτη ήταν εκτεθειμένη σε κάθε είδους μόλυνση από τα ζώα που κυκλοφορούσαν ελεύθερα και έκαναν τις ανάγκες τους, τους βόθρους των στρατοπέδων Αργυρούπολης που υπογείως επικοινωνούσαν δυστυχώς με το ποτάμι, τους γεωργούς που αφού ράντιζαν πήγαιναν και έπλεναν τα ραντιστικά τους μηχανήματα μέσα στην κοίτη του ποταμού, από νεκροταφεία χωριών που «έβλεπαν» στην κοίτη του ποταμού κλπ. Αναφέρω δύο περιστατικά. Ήμουν δόκιμος αξιωματικός του Μηχανικού όταν το 1981 επισκέφθηκα μία Μονάδα πυροβολικού στην Αργυρούπολη για να συζητήσω με τον διοικητή της, έναν αντισυνταγματάρχη, κάποια τεχνικά ζητήματα και η κουβέντα ήρθε και στους βόθρους τους που ήταν κοντά στο ποτάμι και όταν άκουσα κάποια πράγματα έκανα ένα μορφασμό και ο διοικητής μου είπε «μην σου ξεφύγει κουβέντα, είσαι και Κιλκισιώτης» και του είπα ότι με την υγεία του κόσμου δε μπορούμε να παίζουμε και ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα. Επίσης έκανα προσωπικώς μία βόλτα στην κοίτη του ποταμού μετά από λίγα χρόνια γύρω στο 1987 – 1988 και είδα πάρα πολλά άδεια κουτιά από γεωργικά φάρμακα πεταμένα, κοπριές ζώων κλπ. Να σημειώσω ότι στο υδραγωγείο-αντλιοστάσιο στο ποτάμι υπήρχε ένας εργαζόμενος του Δήμου που με το μάτι «έκοβε» την κατάσταση και με ένα φτυάρι έριχνε στερεό χλώριο στη δεξαμενή από έναν σωρό χλωρίου που υπήρχε χύμα για την απολύμανση του νερού. Κανένας τότε δεν ενδιαφερόταν αν το πολύ χλώριο μπορούσε να κάνει ζημία στην υγεία των πολιτών, ενώ η κανονική του ποσότητα έκανε σίγουρα καλό και η μικρή ή καθόλου ποσότητα χλωρίου καθιστούσε το νερό επικίνδυνο προς πόση.
# Βλέποντας τις ανάγκες για νερό που αυξάνονταν ο Δήμαρχος Αγγελίδης με τους τεχνικούς της Νομαρχίας (ο Δήμος είχε μία τεχνική υπηρεσία πολύ φτωχή), τότε σκέφθηκαν να κάνουν έναν τεχνητό ταμιευτήρα νερού μέσα στο ποτάμι, διότι διαφαίνονταν ότι σύντομα θα υπήρχε θέμα. Έσκαψαν, λοιπόν, την κοίτη του ποταμού και κατασκεύασαν ένα υπόγειο τοιχίο με τσιμέντο υπό τύπον υπόγειου φράγματος και δημιούργησαν στα ανάντι του έναν τεχνητό υδροφόρο ορίζοντα διατάσσοντας στο βάθος του κατά μέγεθος κροκάλες, χαλίκια κλπ και από επάνω το σκέπασαν με άμμο και αποκαταστάθηκε κανονικά η κοίτη του ποταμού. Στο έργο εκείνο ήμουν παρών ως δόκιμος αξιωματικός του Μηχανικού με συνεργείο και αντλητικά μηχανήματα για να αντλούμε τα νερά για να προχωρά η κατασκευή. Το έργο αυτό ήταν πράγματι αποδοτικό και εξασφάλισε νερό για αρκετά χρόνια στην πόλη, αλλά οι ελλείψεις στα μέτρα ποιότητας λόγω απειρίας συνέχισαν να υπάρχουν.
# Εν συνεχεία έρχεται η δημαρχία Αυγητίδη η οποία διαβλέπει ότι και το πιο πάνω έργο μετά από κάποια χρόνια δε θα είναι ικανό να διασφαλίσει επαρκείς ποσότητες νερού στην πόλη και συλλαμβάνει το μεγαλεπήβολο και συνάμα λογικό εκ πρώτης όψεως σχέδιο να φέρει νερό από το βουνό Μπέλες με την ένταξη του έργου «Ύδρευση του Κιλκίς από τις πηγές Μπέλες» σε πρόγραμμα της τότε Ε.Ο.Κ. (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) για τη χρηματοδότησή του που θα έφτανε περίπου τελικώς στα 2,500,000 – 3,000,000 ευρώ σε σημερινά χρήματα, περίπου στο ένα δις δραχμές τότε. Το έργο αυτό όντως εντάχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Ε.Ο.Κ. και ξεκίνησε η υλοποίησή του με την υδραυλική μελέτη πρώτα που έγινε από ομάδα μελετητών της Πολυτεχνικής Σχολής Θεσσαλονίκης (αφορούσε κυρίως στη διαδρομή που θα ακολουθούσε το έργο και στην ορθή τοποθέτηση των σωλήνων για να έρθει το υποτιθέμενο νερό με φυσική ροή λόγω υψομετρικής διαφοράς) και προχώρησαν αμέσως μετά στην πολυδάπανη αγορά των σωλήνων που θα μετέφεραν το νερό τόσα χιλιόμετρα στο Κιλκίς. Όμως ήταν ένα έργο που δεν έμελλε να τελειώσει ποτέ, όπως τουλάχιστον αρχικώς σχεδιάστηκε.
Στις δημοτικές εκλογές του 1986 κατέβηκα με τον Συνδυασμό του Θόδωρου Πασσαλίδη όπου επί 21 εδρών του Δημοτικού Συμβουλίου πήραμε 4 έδρες συμπεριλαμβανομένου του Θόδωρου. Ήμουν πρώτος επιλαχών και όταν ο Θόδωρος εξελέγη βουλευτής το 1989 κατέλαβα την έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο. Όταν ανέλαβα το πρώτο που έκανα ήταν να ασχοληθώ με το μεγάλο project της ύδρευσης από το Μπέλες και ως πολιτικό πρόσωπο, αλλά και ως διπλωματούχος μεταλλειολόγος μηχανικός έχων αρκετή εμπειρία στο αντικείμενο. Ζήτησα και πήρα όλα όσα στοιχεία υπήρχαν για τις ποσότητες και την ποιότητα των νερών των πηγών του Μπέλες. Τα αναφέρω εντελώς συνοπτικά ότι όταν είδα τα διαθέσιμα στοιχεία, αν ήμουν ηλικιωμένος θα πάθαινα εγκεφαλικό! Τα στοιχεία των μετρήσεων ποσοτήτων ήταν πριν από 20 – 25 χρόνια δηλαδή τη δεκαετία του 1960 – 1970 και πάλι δεν έδειχναν επαρκείς ποσότητες και η ανάλυση της ποιότητας των νερών έδειξε ότι τα νερά αυτά προερχόμενα από πηγές μέσα σε σχιστολιθικά πετρώματα είχαν σκληρότητα 8 – 12 γαλλικούς βαθμούς εξαιρετικά μαλακά και ακατάλληλα για πόση για τους λόγους που αναφέρω στην εισαγωγή του κειμένου. Επιπλέον είχαν υψηλό φθόριο που για την υγεία των δοντιών είναι καλό, αλλά αν ξεπεράσει ένα όριο αποβαίνει αρνητικό. Η μία μέτρηση ήταν εντός των ορίων και η άλλη μέτρηση ήταν υψηλή εκτός των ορίων. Ακόμη και σήμερα κάποιοι κάτοικοι της περιοχής Μουριών έχουν δόντια με κηλίδες από υπερφθοριωμένο νερό. Ακόμη, γεωλογικά δεν είναι δυνατόν να κάνεις ένα τόσο μεγάλο έργο βασιζόμενος σε πηγές νερού που ένα τεκτονικό φαινόμενο, όπως ένας σεισμός, μπορεί να τις εξαφανίσει. Επιπλέον άρχισε να διαγράφεται μία σύγκρουση με τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής των Μουριών που είχαν θέματα ύδρευσης, αλλά και άρδευσης με τους ροδακινεώνες τους σε φάση ανάπτυξης και δε γνώριζαν αν τα υφιστάμενα νερά θα επαρκούσαν. Αναγκάστηκα να ανεβώ προσωπικά στις πηγές του Μπέλες μία επίπονη διαδρομή για να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι ακριβώς συνέβαινε. Είδα κάτι μικροεργάκια υδρομάστευσης και το μόνο που δεν είδα ήταν νερό! Δεν υπήρχαν ποσότητες! Αντέδρασα δυναμικά και μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο και με κείμενά μου στον Τοπικό Τύπο προβάλλοντας όλες μου τις ενστάσεις και επέστησα την προσοχή της Δημοτικής Αρχής για το ναυάγιο που διαφαινόταν. Τους είπα μάλιστα χαρακτηριστικά ότι οι απόγονοί μας μετά από πολλά χρόνια θα βρουν στρωμένους/τοποθετημένους σωλήνες και θα σκέφτονται ότι αυτοί οι ανόητοι πρόγονοί μας έκαναν ένα ωραίο υδραυλικό έργο από το οποίο δεν ήπιαν ποτέ νερό! Και επειδή έπρεπε να δείξουμε έργο στην Ε.Ο.Κ. για να μη χαθεί η χρηματοδότηση ή να μη ζητηθούν πίσω τα χρήματα έπρεπε να βρεθεί μία λύση και πρότεινα, αν τελικώς ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια και βρούμε και νερό να το φέρουμε και να κάνουμε ανάμιξη με το νερό που ήδη πίναμε από το Γαλλικό ποταμό που ήταν με καλή σκληρότητα 25 – 28 γαλλικούς βαθμούς σε μία αναλογία 2 μέρη Γαλλικός ποταμός και 1 μέρος πηγές Μπέλες, ώστε να πετύχουμε την ιδανική σκληρότητα νερού και να πέσουν και οι τιμές του φθορίου. Τελικώς νερό από τις πηγές Μπέλες δεν ήρθε ποτέ στο Κιλκίς και δικαιώθηκαν πλήρως οι εκτιμήσεις μου κάτι που το αναλύω παρακάτω.
# Γίνονται οι δημοτικές εκλογές του 1990 και ο Συνδυασμός Αμανατίδη τις κερδίζει και συμμετέχω στην παράταξη της πλειοψηφίας. Το μεγαλύτερο αγκάθι που φαινόταν μπροστά μας ήταν το θέμα της ύδρευσης. Επειδή δεν έβλεπα ότι η λύση Μπέλες θα δώσει άμεσα αποτελέσματα πρότεινα στον νεοεκλεγέντα Δήμαρχο Τάσο Αμανατίδη κατ’ αρχάς να πάρουμε επείγοντα μέτρα για το υφιστάμενο δίκτυο ύδρευσης από τον Γαλλικό ποταμό που παραμελήθηκε, σχεδόν αφέθηκε στην τύχη του, τα οποία ήταν α) να γίνει συντήρηση του υφιστάμενου φράγματος στην κοίτη του ποταμού με αναμόχλευση και επανατοποθέτηση όλων των αδρανών υλικών που το δημιούργησαν, αφού απομακρυνθεί η ιλύς(λάσπη), β) να καθαρισθεί η κοίτη του ποταμού από κάθε είδους βρωμιά, κουτιά από φυτοφάρμακα, κοπριές ζώων, μπάζα κλπ. Περπάτησα με τα συνεργεία μέσα στην κοίτη και το τι βρήκαμε δεν περιγράφεται, γ) να περιφραχθεί ένα μεγάλο μέρος της κοίτης του ποταμού για να προστατευθεί από τους ανεύθυνους και να γίνουν συστάσεις μέχρι και στις στρατιωτικές Μονάδες στα στρατόπεδα της Αργυρούπολης για τα λύματά τους, στους κτηνοτρόφους κλπ, δ) να ενεργοποιηθούν γεωτρήσεις που περιέπεσαν σε αχρηστία και να γίνουν νέες, ε) να γίνεται χλωρίωση με αυτόματο τροφοδότη κάτι που το βελτίωσε περαιτέρω η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Κιλκίς (Δ.Ε.Υ.Α.Κ) αργότερα, στ) να γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα περιοδικές χημικές και μικροβιολογικές αναλύσεις των νερών σε διαπιστευμένα εργαστήρια, όπως προέβλεπε η Νομοθεσία κάτι που μέχρι τότε δε γινόταν, ζ) να ιδρύσουμε την εν λόγω Δημοτική Επιχείρηση λίγο αργότερα για τον καλύτερο έλεγχο ενός από τα πιο πολύτιμα αγαθά του ανθρώπου. Τότε ακούστηκαν αντιπολιτευτικές φωνές του τύπου ότι με τη Δ.Ε.Υ.Α.Κ. αυξήθηκε το κόστος του νερού, αλλά κανένας δεν είπε ότι η Επιχείρηση ήταν αυτή που διασφάλισε την ποσότητα και την ποιότητα του νερού που πίναμε και ανέπτυξε μία σπουδαία τεχνογνωσία υπό τη διεύθυνση του Ηλία Αβραμίδη χημικού μηχανικού. Να σημειώσω το αυτονόητο ότι για το πόσιμο νερό προέχει η ποιότητα και η ποσότητα και έπεται το κόστος. Επί οκταετίας Αμανατίδη το Κιλκίς δεν έμεινε ούτε μία ημέρα χωρίς νερό. Στην ίδρυσή της και έναρξη λειτουργίας της και η δική μου συμβολή ήταν καθοριστική και από τότε είχα κάνει την πρόταση να αποκτήσει δικά της εργαστήρια για αυτονομία στις αναλύσεις κάτι που έγινε όντως λίγο αργότερα.
Παράλληλα ζητήσαμε και είδαμε τον επικεφαλής της ομάδας των μηχανικών που συνέταξαν την υδραυλική μελέτη στα πλαίσια του έργου «Ύδρευση του Κιλκίς από τις πηγές του Μπέλες». Θυμάμαι ότι η πρώτη συνάντηση έγινε βράδυ στο παλιό ιατρείο του Τάσου Αμανατίδη με τα πολλά σκαλιά επί της οδού Καπέτα. Όταν του παρουσίασα τις αιτιάσεις και τις ενστάσεις μου για την ποσότητα και την ποιότητα των νερών ο άνθρωπος έμεινε άναυδος. Ακόμη θυμάμαι την έκφραση του προσώπου του. Τότε καταλάβαμε κι εγώ και ο Δήμαρχος Αμανατίδης ότι έπρεπε να δράσουμε ταχύτατα, διότι ο Δήμος κινδύνευε να εκτεθεί ανεπανόρθωτα στην Ε.Ο.Κ.. Μετά από πρότασή μου κάναμε όλες τις δέουσες ενέργειες στις Υπηρεσίες της Ε.Ο.Κ. και αλλάξαμε τον τίτλο του έργου σε «’Υδρευση του Κιλκίς από τις πηγές του Μπέλες και τη λεκάνη Δοϊράνης» και σώσαμε την παρτίδα. Η λεκάνη Δοϊράνης έπιανε από τις παρυφές του Μπέλες μέχρι περίπου το Σταυροχώρι. Ήμασταν βεβαίως υποχρεωμένοι να στρώσουμε / θάψουμε τους σωλήνες μέχρι τις Μουριές κάτι που έγινε και αποφασίσαμε ότι όπου θα βρίσκαμε νερό στη διαδρομή με βαθιές γεωτρήσεις να το πάρουμε με διακλαδώσεις προς τον κεντρικό αγωγό. Έτσι προέκυψε εναλλακτικώς η ύδρευση του Κιλκίς από την περιοχή Σταυροχωρίου μέσα από βαθιές γεωτρήσεις. Υπήρχε και μία σκέψη για γεώτρηση κοντά στη λίμνη Δοϊράνη στην περιοχή Μουριών, αλλά αντιμετωπίσαμε την σθεναρή αντίδραση των κατοίκων, όμως, ούτως ή άλλως για εκεί προσωπικά έχω τις επιφυλάξεις μου για την υπόγεια αλληλεπίδραση των νερών της λίμνης με τον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα και χωρίς να θέλω να ενσπείρω ανησυχίες τα νερά της λίμνης, αλλά και αυτά τα όσα προέρχονται από γεωτρήσεις κοντά στη λίμνη πρέπει να υφίστανται αυστηρό και λεπτομερέστατο ποιοτικό εργαστηριακό έλεγχο με αναλύσεις εξαιρετικά ενδελεχείς για πιθανή κάθε είδους μόλυνση από την πλευρά των Σκοπίων. Έχω γνώση και ευθύνη αυτού που ισχυρίζομαι.
# Οι επόμενες Δημοτικές Αρχές συντήρησαν τη λειτουργία της Δ.Ε.Υ.Α.Κ. και ήταν έτοιμες ουσιαστικώς να υποδεχθούν και τις κοινότητες που προστέθηκαν στον παλαιό Δήμο Κιλκίς με τα σχέδια συνενώσεων Καποδίστριας και Καλλικράτης. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αυτήν την στιγμή η Δ.Ε.Υ.Α.Κ. έχει ένα τεράστιο έργο να επιτελέσει με υπερεκατό σημεία υδροληψίας πλέον και η προηγούμενη πενταετία απέδειξε ότι δεν αρκεί μόνο το κατάλληλο υπαλληλικό προσωπικό, αλλά και οι αιρετοί που πλαισιώνουν τη Διοίκησή της πρέπει να μπορούν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους και πραγματικά έχω αμφιβολίες για τις δυνατότητές τους. Δυστυχώς τα τελευταία 5 χρόνια η Δ.Ε.Υ.Α.Κ. απέκλινε από τους βασικούς στόχους και την κύρια, σχεδόν αποκλειστική, αποστολή της και δεν είμαι σε θέση να προβλέψω την πορεία της που φαίνεται αβέβαιη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΟΓΓΙΔΗΣ
Διπλ. Μεταλλειολόγος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
Πρώην Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Δήμου Κιλκίς
Επί 15ετία Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Κιλκίς
